Wereldkampioenschappen Para-cycling door Noordbarge

Atleten met een handicap op wielen en dan de besten van de wereld en dan zo hard mogelijk: dat is het wereldkampioenschap Para-cycling dat van 11 – 15 september in Emmen wordt gehouden. 300 Deelnemers doen mee aan estafettes, tijdritten en wegwedstrijden. Op woensdag geeft prinses Margriet met wat gezwaai van een groene vlag het startsein. Italië wint de ploegestafette, net voor Amerika en België.

Op donderdag zijn de tijdritten. Ik bekijk de vrouwenwedstrijd over 20,8 kilometer. Alle nationaliteiten en dus alle talen van de wereld fietsen, in strak lycra en voorzien van gestroomlijnde zonnebrillen, voorbij. Voor mij is het een topdag. Als fiets- en talenhobbyist voel ik me als een muziekliefhebber op een orgelfestival. De organisatie is geolied, bij de start staan de fietsers geduldig te wachten op het aftellen. Verkeersregelaars regelen dat het een lust is. Regelaarster Wea uit Roden: “Bij het proefrijden ging het een paar keer net goed. Wij zijn met een groep verkeersregelaars uit Assen. De automobilisten gedragen zich perfect.”

Ik verbeeld me dat er bij de nationaliteit passende muziek klinkt. Een schlager bij Duitsland, een panfluitorkest bij Peru en een didgeridoospeler bij Australië. De deelnemers zijn ingedeeld in categorieën die worden bepaald door de handicap. Ik spreek een Thaise renster die Jiraporn heet. Ze is 30 jaar oud, spreekt geen Engels en ze mist haar rachterarm net onder de elleboog. Daarmee zit ze in categorie WC5. Haar manager die voor haar tolkt vertelt dat ze elke dag traint en dat ze in Emmen zijn met vijftien atleten en zes teammanagers. Emmen heeft een natuurlijke uitstraling en de mensen zijn zeer behulpzaam.

De fietsatleten mogen dan een handicap hebben, velen hebben enkele spieren extra: een voor wilskracht en een voor doorzettingsvermogen. Met één been op een tijdritfiets keisnel door de bocht gaan: strak. Stuk voor stuk hebben ze superbikes: smalle buizen, hoge velgen, dichte wielen, versnellingsknoppen aan de uiteinden van de ligbeugels en de fietsen zijn superlicht. Er is veel te zien en je kan alles van dichtbij bekijken. Gelukkig is er niet heel veel publiek zodat de atleten vrij baan hebben.

Op het plein, ik hoor iemand ‘megamooi’ zeggen, zijn randactiviteiten als rolstoelbasketbal voor kinderen en op de skatebaan leren pubers hellinkjes tackelen op skates en lijken op pasgeboren girafjes. Op het parkeerterrein bij Ten Cate staan veel materiaalbussen. In het hotel zijn speciale kamers ingericht voor mecaniciens die derailleurs afstellen als scootmobielrijders hun accu opladen: nauwgezet, deskundig en met inzet.

Meer foto’s hier