Soms heb je van die dingen: dof wordt weer glanzend, oud wordt als nieuw, als een autowrak dat onder twintig balen hooi in een boerenschuur tevoorschijn komt. Zo vergaat het een door weinigen gekend eeuwenoude weggetje in Noordbarge. Door toedoen van de Historische Commissie heeft de verbinding tussen de Noordbargerstraat en de Binnenweg eindelijk een naam gekregen: Ome Luut zien Steegie. En een mooie naam bovendien.
Je vraagt je natuurlijk af hoe het komt dat er in Noordbarge nog een naamloos weggetjes was. Misschien dat die vraag in breder verband moet worden getrokken. Ogenschijnlijk bestond er in Zuidoost-Drenthe wel vaker een weerzin tegen naamgeving. Tot begin deze eeuw bijvoorbeeld hadden basisscholen geen naam maar werden ze, als naamloze vaarzen of pinken in verafgelegen onlanden, met een nummer aangeduid.
Ome Luut zien Steegie is smal, met in het midden kinderkopjes of vlinten en aan weerszijden in de lengte gelegde klinkers. De straat staat ietwat bol: dwangmatige uitvlakkers, liefhebbers van stilettohakken, de racefiets of de met kinderzitjes beladen papa- of mamafietsen mijden dit type straatjes vaak als bejaarden gladde hellingen. Het gevaar uit te glijden en te vallen ligt op de loer als verlies bij FC Emmen-tegenstanders.
Wie was Ome Luut? De naam Luut de Jong doet natuurlijk een Friese invloed vermoeden. Hij was het prototype van wat men nu ‘import’ zou noemen: een in 1853 in Veenhuizen geboren man, Luut de Jong, die na een werkzaam leven in Amsterdam als vrijgezel neerstreek in Noordbarge en daar zijn oude dag sleet, waar hij in 1940 overleed. Luut, met zijn lange witte baard, was wat je noemt een markante verschijning in Noordbarge
Voor doorgaand verkeer heeft een steeg niet veel nut. In dit geval zou je het ‘steegie’ als een super-de-luxe oprit kunnen beschouwen voor het pas gebouwde huis dat hier nieuw, eenzaam en mooi staat te wezen.
Jan de Vin
Straatnummerloos? Deze woning is genummerd aan de Noordbargerstraat 51
Je hebt gelijk Jan. De tekst is aangepast