Straat in beeld – Kuilweg

Misschien Noordbarges kortste straat: twee huizen, een met keitjes bestraat weggetje, maar geen gat in de weg of ingekuild veevoer te bekennen. Wel een soort laagte, een deuk in de weg, vandaar de naam Kuilweg. Als je aan het ene eind van de Kuilweg een pin in de grond slaat en aan het andere eind en je spant tussen beide pinnen een strakke draad kan je bij het diepste punt precies zien hoe diep de kuil is. Ik schat een centimeter of zestig. Als de laagte zich uitstrekt over veertig meter, en vijf meter breed is, dan loopt er bij hevige regenval zo’n zestig kuub water in als de kuil helemaal vol is en gemiddeld 30 centimeter diep. De onregelmatige keitjes zijn als een soort uitvergrote ribbelige kokosmat die je vroeger in elke huiskamer in Noord-Nederland aantrof. 

Er staan twee huizen met de voordeur gericht op de Kuilweg. Eén met nummer 70, maar ho eens even, die hoort bij de Huizingsbrinkweg en één met nummer drie. Nummer zeventig is dus een vreemde eend in de bijt, die wil bij twee straten horen, van twee walletjes eten. Terug naar nummer drie, die heeft dus een soort privéweg, net als het ernaast gelegen weggetje Ome Luut zien steegie waaraan maar één huis staat. Waar vind je dat nog in deze tijd? Maar belangrijker: waar is Kuilweg numero één gebleven? Volgens Noordbarge, het verhaal van zien bewoners, werd dat in 1973 afgebroken. Geen nummer één dus maar wel een monumentale douglasspar.

De weg loopt van de Huizingsbrinkweg naar de Noordbargerstraat en ze vormen samen een driehoek. Straks, als de nieuwe school van AOC Terra klaar is, dan kunnen scholieren, komend vanaf de Huizingsbrinkweg richting Noordbargerstraat, linksaf slaan en via de Kuilweg een sluiproute nemen met enkele seconden tijdwinst. Maar ja, soms zijn seconden van levensbelang, dat weet iedereen die veel in kraamkamers of sterfhuizen komt.