De naam Het Groene Loo klinkt deftig en koninklijk als een Apeldoorns landgoed. Toch is het maar een smal straatje in Noordbarge dat ook nog eens in tweeën geknipt is door de Oude Zuidbargerstraat. Het Groene Loo ademt rust en landelijkheid. Slechts vijf huizen hebben de eer dit straatje hun straat te mogen noemen.
Het Groene Loo biedt het fraaiste doorkijkje van heel Noordbarge, wat zeg ik, van heel Emmen misschien. Lopend vanaf de Hondsrugweg passeer je eerst links een geriefhoutbosje met spannende paadjes. Je ziet hier zogenaamde gewurgde bomen. Bomen waarvan de levenssapstromen lijken te worden afgekneld en afgeknepen. Woekerende, eeuwig groene hedera’s lijken de stammen dood te knijpen.
Voorbij een wit huis zie je een hemels weitje met een glooiend landschapje. Als je geluk hebt, maar sta dan wel vroeg op, zie je een nevelige ochtendzon die het veld koestert. Een verdwaald paard, een paar schapen en vooral, bovenal: een stukje prachtige natuur. Een passant mompelt bewonderend: “Het liekt ja Limburg wel.”Wandelaars gaan hier vanzelf slenteren, fietsers schakelen automatisch terug om alles goed op te kunnen nemen en de indrukken veilig te kunnen stellen op hun harde schijf. Soms worden de vogelgeluiden kortstondig overstemd door snerpende Kawasaki’s, nerveuze Ducati’s en retro-BMW’s, die op de Hondsrugweg hun acceleratievermogen testen. Maar dat duurt nooit lang en nemen de mussen, lijsters, leeuweriken, spechten, eksters en houtduiven het weer over en droomt de wandelaar weer weg naar lang vervlogen tijden met koninklijke koetsen op Apeldoornse landgoederen.
