Het is dertig december. Toeschouwers voor de verlichte tuin stappen uit of af aan de Huizingsbrinkweg en volgen het met kaarsen in glazen potjes verlichte pad. In de verte lichten 365 kaarsen op. Er wordt een pad gevormd naar een lantaarn in het midden. De sfeer is rustig, ernstig, bijna gewijd. Op fluistertoon worden bezoekers welkom geheten. Af en toe klinkt in de verte een luide knal van vuurwerk. Heb je het middelpunt van het labyrint bereikt, dan kan je een kaartje uit een bus nemen. Daarop een wijze les over innerlijke verandering of een advies hoe je werkelijke ik aan de oppervlakte kan komen. Nog iets verder de stiltetuin in staat een ijzeren schaal met een houtvuur erin. Even de handen warmen.
Een relaxte en feeërieke sfeer
Er is de mogelijkheid een kaars te ontsteken voor iemand die extra aandacht kan gebruiken. Een verre, onbereikbare geliefde misschien, of een zieke dierbare. De kaarsjes kunnen in de kapel geplaatst worden of op een plastic schaaltje dat in de vijver kan worden neergelaten. Schaduwen en lichtflikkeringen zorgen voor een relaxte, soms zelf feeërieke sfeer. Lichtstrengen onder grote parasols, gedempte stemmen verderop en overal kaarsjes in glazen potten. De deksels zijn ingenieus ingeknipt zodat er volop zuurstof is en eventuele regen geen vat op de vlammetjes kan krijgen.
Enclave van rust
Bij de blokhut die dienstdoet als een soort clubhuis staat een spaarvarken voor een vrije gift. In de gezellige ruimte zitten vrijwilligers van de Stiltetuin wat bij te praten. Steeds meer bezoekers verzamelen zich aan het begin van de tuin. De enkeling die op normaal volume spreekt wordt vriendelijk bij de les gehouden. Het is alsof de buitenwereld geen vat krijgt op deze enclave van rust. Een enkele gillende keukenmeid legt het sissend af tegen de overvloed aan serene stilte….
