Elke zondagmorgen om 09.30 uur staan ze klaar voor een tochtje door Zuidoost-Drenthe, met af en toe een uitstapje naar Noord-Overijssel. Ze fietsen zoals de wind staat: de heenreis is het stoempen, sjorren en sleuren tegen de wind in en terug in vliegende vaart voor de wind. De veteranen zijn Henk Huizing, John van der Laan, Klaas van der Meulen, Rob Kraakman, Frans Emmen en Willy Bussink. De afstanden variëren tussen 60 en 90 kilometer. Doel is: in een gezellige groep de lijven in vorm houden en dat lukt. We zien gespierde kuiten en benen als cilinderzuigers. Snelheid staat niet altijd voorop, toch zit het gemiddelde vaak dichter bij de dertig dan de vijfentwintig. De sfeer is altijd losjes, soms met een serieuze ondertoon als het over hartritmes, bietensap, schijfremmen, of het scheren van de benen gaat.
Vandaag, zondagmorgen 8 september is het regenachtig en wordt er tot negen uur gewacht met de beslissing: wel of niet doorgaan. De tocht gaat door, ondanks een lichte miezerregen. Dankzij Buienradar weten de mannen dat de regen voor Diphoorn al is opgelost. De route voert via Westerbork naar Hooghalen. Een kleine 75 km in ruim 2,40 uur. Onderweg zijn er enkele tussensprints voor de liefhebbers, dan vliegt de teller naar de veertig. Helaas zijn beide terrassen in Hooghalen gesloten, dus wordt het even doorpezen naar Grolloo.
Als alles meezit wordt er vaker in de week gefietst. Via de groepsapp komen oproepjes en aankondigingen voorbij voor herstelrondjes, tussendoortjes op dinsdagmiddag of woensdagavond. In wisselende samenstellingen fietsen de mannen mee met inmiddels vermaarde routes: De Bauke Mollematocht, Valthe-Groningen-Valthe, de Emslandroute en de Toertocht van de Gouden Pijl. Ook de moeder aller tochten, de Elfstedentocht, stond op het programma, maar die wordt nog even uitgesteld. Vooral die wat langere ritten zorgen voor de sterke verhalen. Dan kan worden gefietst met grote namen, zoals Gert Jakobs en vorig jaar Hennie Kuiper en, inderdaad: Bauke Mollema himself.
Soms wordt de groep door de vrouwenbrigade ergens gedropt en wordt er door Twente of Duitsland gekoerst. Ook fietsen ze wel naar een wat verder doel en worden de vrouwen op het eindpunt, bijvoorbeeld Tecklenburg, uitgenodigd voor een gezellig etentje.
Het aantal fietsers is stabiel, meestal zijn het er vier, heel zelden slechts twee met uitschieters naar boven de acht. Frans Emmen (Bargeres), Rob Kraakman (Odoorn) en Henk Reuvers (Emmen centrum) brengen de gemiddelde leeftijd tot ruim onder de 65.
En dan het materiaal: hier geen fancy elektronische derailleurs of high end aerodynamische tijdritfietsen, welnee, hoogstens wat extra carbon voor meer comfort, een wat dikker stuurlint en soms schijfremmen. Je ziet een enkel ligstuur, een spaarzaam spiegeltje, steeds meer fietsbellen en op elk stuur een fietscomputertje of een gps-navigatiesysteem. En altijd schone kettingen en blinkend gepoetste buizen en velgen. Het aantal platte banden is minimaal, dit jaar staat de teller nog op nul.
