De voorzitter roert zijn pen; om niet te vergeten (19)

SCHAATSEN IN NOORDBARGE

In het boek ‘Noordbarge’ over de historie en de inwoners is ook een stuk opgenomen over het schaatsen, vanaf bladzijde 391. Zo is het gegaan, maar ik herinner mij nog meer om te vermelden.

Het was januari in 2009, het vroor dat het kraakte. Ik had er niet naar uitgekeken dat eindelijk het Oranjekanaal weer zou dichtvriezen, ik had niet zoveel meer met kou, met ijs en sneeuw.

Het klopt dat Berend Betting mij aan het begin van de avond belde over iets dat ik amper begreep, iets met schaatsen en dat ik als voorzitter aan de bak zou moeten. Een half uur later zaten Berend en vier kameraden bij mij aan de tafel voor koffie. De heren legden mij precies uit wat de oude gewoontes waren. Mijn reactie was: ‘zoveel actie door de voorzitter, dat is voor mij teveel van het goede’.  Maar ik hoefde dat niet allemaal alleen te doen, maar de mannen wilden eigenlijk toestemming hebben van de voorzitter en dan zouden zij het regelen en hoefde ik nog slechts te doen wat zij zeiden. Dat sprak mij meer aan, ik moest de krant regelen, Gerrit had nog een oude scheuvel, en morgenochtend na zonsopkomst, dus niet te vroeg, naar de ‘Stroek zien brug’ in Westenesch. Het klopt dat ik er uitflapte tegen Westenesch: ‘Jullie durven niet, jullie zijn bang’. Maar een beetje stevige tekst moet kunnen, anders haal je de krant niet en dat wilden wij juist wel.


Voor de koek- en zeupientent hadden we elektriciteit nodig om de snert en worsten warm te houden. Waar haal je dat vandaan, er woont ja bijna niemand bij de vissteiger. Het Wachttoren genootschap is het dichtste bij, maar niemand had daar contacten en het grote schuifhek is altijd dicht, dus: ‘voorzitter kan je wat regelen?’

Na mijn aantreden in 2004 ontving ik snel een uitnodiging van de directie van het Wachttoren genootschap voor een kennismaking met meneer Van den Heuvel. Dat verliep prima en ik kon hem dus nu bellen met de vraag of wij elektriciteit van hen konden krijgen op de dag van het schaatsen. Natuurlijk en de man van hun technische dienst was zeer bereidwillig met kabels en aansluitingen.

Toen ik aan de mede organisatoren van de schaatswedstrijden meldde dat de elektriciteit van de Jehova’s kwam was de reactie van één van hen: ‘hebben ze dat daar dan?’

Zo leert iedereen altijd weer wat.

Wordt vervolgd.
Onno te NuylNoordbarge, februari 2022